ÖMRÜMÜZÜ VERDİKLERİMİZ HAKKIMIZI VERMEDİLER.

           YIL 1976, 07 EYLÜL’de başlayan askeri hayat yolculuğu tüm zor hayat şartlarına ve görev zorluklarına rağmen 2000 yılı NİSAN ayında bitmesine rağmen içimizdeki askerlik sevgisi ömrümüzün son nefesine kadar hiç bitmeyecek.

           Orta okulu bitirdim ve çok sevdiğim askerlik mesleğini, polislik mesleği üzerinde bir sevgi ve bağlılıkla kazandığım sınavlar sonrası başladım askerliğe!!! Daha 17 yaşındaydım. Çankırı Kara Astsubay Hazırlama Okulunu kazanmıştım. Büyük bir sevinçle okula kayıt için memleketim Aydın’da yaz sıcaklarının hala hüküm sürdüğü bir zamanda yalnız başıma otobüse binip Çankırı’nın yolunu tutmuştum. Bugün 20 yaşında çocuğumuzu yalnız başına askere gönderirken tedirgin olduğumuz düşünülürse, 16-17 yaşında bir çocuğun hiç ayrılmadığı memleketinden hiç tanımadığı bir memlekete doğru hareketi kendi açımdan çok ürkütücüydü. Aydın’da sıcak havaya kanıp, yazlık kıyafetlerle çıktığım yolculukta zorluklar Afyonkarahisar’da başlamıştı, hava çok soğuktu, üşüyordum. Bugünkü gibi lüks otobüsler yoktu ki, camından soğuk girer, kar yağışı da cabasıydı. Ankara’ya geldim. Çankırı otobüsleri Ankara’da indiğim terminalden ayrı bir yer olan Etlik eski garajlar bölgesinden kalkıyormuş. Sora sora bindik bir taksiye ve Etlik garajına gittim, sabahın çok erken saatinde 06.30 gibi vardığım Etlik garajında aynı benim gibi Çankırı’ya okul kaydı için gidecek arkadaşların bazıları benim gibi yalnız, bazıları da babası veya ağabeyleriyle gelmişlerdi. Otobüsler çok geç kalkıyordu, ısınacak yer yoktu. Birkaç arkadaş birleştik ve taksi kiraladık ve Çankırı yolculuğu başladı, derken Çankırı Okulda bulduk kendimizi. Türkiye’nin her bir yanından gelen benim gibi 15-16-17 yaşlarında insanlarla bir anda arkadaş olduk, hatta arkadaştan da öte kardeş gibi olduk. Çorap, ayakkabı ve nefes kokularıyla dolu 120 kişilik iki katlı ranzalı koğuşlarda beraber geçirdiğimiz acı ve tatlısıyla tam üç yıl !!! Kardeş olduk. Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz olduk. Bir olduk, diri olduk. Okula başladıktan itibaren bugünlere kadar süren Atatürk sevgisi, inkılapları adeta yüreklerimize kazınmıştı. İşte budur bu vatanın gerçek bekçileri. O havayı teneffüs eden, korku nedir bilmeyen, arkadaşı ve vatanı için hiç sakınmadan ölüme koşabilen askerlerdik. Okul bitti, sınıf okulları, ardından ilk tayin yerlerine dağılırken, üç yıl beraber olduğumuz 400 kişilik o arkadaş grupları bölünmeye başlamıştı.  Diğer yandan yeni arkadaşlarla tanıştık, omuz omuza çalıştık. Kimi zaman teröristlerle çatışırken, kimi zamanda barış garnizonlarımızda verilen görevleri layıkıyla yerine getirdik.  Kimimiz muhabere, kimimiz istihkam, sağlık, ikmal, levazım, teknisyen olarak görev yaptık. Hani derler ya her şeyi bilen hiçbir şey bilmez. Bu terim biz askerler için geçerli değildir.  Görev süremizce asli görevimiz olan ülke savunması için savaşırken, idari işler, Bölük Astsubaylığı, Takım Astsubaylığı, Bakım Kademe Komutanlığı, Mal ve Hesap sorumluluğu, Mal Saymanlığı, Muhabere, İstihkam sınıflarının gereğini en iyi şekilde yapmak için çalıştık.  Dağ taş demeden komando olarak görev yaparken, kayakla kaymaktan, paraşütle atlamaya varana kadar her görevin içinde biz Astsubaylar vardık ve hala varız. Her görevi en iyi yapabilmek için yetiştik. Türk Silahlı Kuvvetlerinin bel kemiği kahraman Türk Astsubayları kendilerine verilen her görevi en iyi  şekilde yapabilmek için canını dahi esirgemez. Sabah 09.00, Akşam 17.30 gibi mesai sınırımız yoktu. Denetlemeler, gece eğitimleri, gece operasyonları hep biz kahraman Türk Astsubaylarının uzayan mesai günlerini oluşturmaktadır.

                                                              2019

                                                       1976       

Sıkı durun, bu kahraman Türk Astsubayları görev yaparken komutanlarının dahi güvenlik kilidiyken, (Ömer Halisdemir sadece bir örnektir.) Bugün haklarımızın verilmemesi nedendir. Subay emekli olduğunda tüm tazminat ve % 75-85 emekli maaşı haklarını alırken kahraman Türk Astsubaylarının tazminat hakları neden gasp edildi? Çok eski değil, bundan birkaç yıl öncesine kadar asgari ücretin üç katı emekli maaşı alırken, ne oldu da bugün asgari ücretin altında bir maaşa mahkum edildik? Bize para bugünler için ihtiyaçtı, çocuklarımız büyüdü, üniversite eğitimi için paraya ihtiyaç var, evlenecek çocuklarımız için paraya ihtiyaç var. Ama bizler asgari ücret altında bir maaşa mahkum ediliyoruz ve üniversiteyi kazanmış çocuklarımızı parasızlıktan okutamıyoruz. Emekli olduktan sonra dinlenme hakkımızken, parasızlıktan AVM’lerde Özel Güvenlik olarak veya gece bekçiliği yapmaktayız.Bu durum bizi yönetenlerin yüz karası değil mi? Kendi maaşları için bir gecede toplanıp karar alırken niye bizleri düşünmüyorlar? Emekli olana kadar bizler çalıştık ve devletimize baktık, şimdi emekli olduk ve devletin biz kahraman Türk Astsubaylarına bakmalarını, maaş ve sosyal sorunlarımıza acilen çözüm getirmesini bekliyoruz.

                   Biz kahraman TÜRK ASTSUBAYLARI sadaka istemiyoruz, haklarımızı istiyoruz. Bu konuda bizleri temsil eden TEMAD( Türkiye Emekli Astsubaylar Derneği)’a büyük iş düşmektedir. Lütfen bu konuda sorumluluğu olan herkesi göreve davet ediyorum.  SAYGILARIMLA

                                                                                                                                                                                                                                                                KAMİL SÜREN